Najwcześniejsze radzieckie satelity, takie jak Sputnik 1, transmitowały coś, co stanowiło strumień CW - po prostu pulsował RF przy dość małej mocy (później Sputniks przesyłał dane z modulacją szerokości impulsu, nadal zasadniczo CW). Aby to usłyszeć, potrzebny był oscylator częstotliwości uderzeniowej - BFO - a ze zwykłym odbiornikiem radiowym generator sygnału stał za BFO. Gdybyś miał odbiornik lub transiwer szynkowy, który mógłby dostroić odpowiednią częstotliwość, przełączenie na tryb CW wykonałoby to samo zadanie, a kilka "światowych" radia (wielopasmowe zestawy AM / SW) miało funkcję BFO.

BFO sprawia, że ​​niemodulowany sygnał jest słyszalny, mieszając go z innym sygnałem o różnej częstotliwości kilkuset Hz. Dwa sygnały zostaną wzmocnione i anulowane, tworząc „dudnienie” i zrobią to z częstotliwością równą różnicy między nimi (lub ich sumą, ale różnica jest wybierana tak, aby znajdować się w zakresie audio, podczas gdy suma częstotliwości radiowej). Ta „częstotliwość dudnienia” jest następnie odfiltrowywana z mieszanego RF i wzmacniana przez odbiornik. Jest to ten sam proces, który służy do nadawania słyszalności sygnału radiotelegraficznego lub do rekonstrukcji sygnału audio typu Single Side Band.