Użyj mapy i kompasu.

Naprawdę. Nie musi to być bardziej zaangażowane. Tak długo, jak mówimy o propagacji linii wzroku, powinna ona być wystarczająco blisko, aby dostać się dobrze na boisko, chyba że chodzi o ogromne anteny kierunkowe (jak w, szerokość wiązki może być 10 ° lub węższa w płaszczyźnie poziomej), a nawet jeśli tak jest, to daje ci początek.

Wyciągnij mapę (może być cyfrowa lub papierowa), zaznacz dwie lokalizacje anten i określ łożysko magnetyczne między nimi. Jeśli chodzi o to, co można niezawodnie osiągnąć na UHF, prawdopodobnie użyłbym prostej linijki i nie martwiłbym się o takie rzeczy, jak propagacja wielkiego koła. Następnie przynieś kompas w każde miejsce i skieruj anteny w mniej więcej odpowiednim kierunku: tak dobrze, jak możesz, ale nie denerwując się o więcej niż pół stopnia. Wykonaj transmisję testową, zanotuj siłę sygnału, wyreguluj jedną z anten o rozsądną część szerokości wiązki w dowolnym kierunku, spróbuj ponownie, spłucz i powtarzaj, aż osiągniesz szczytową siłę sygnału. Zaznacz w jakiś sposób dokładny kierunek anteny na wypadek, gdyby ktoś ją uderzył, wróć i napij się ulubionego gorącego napoju.

Jeśli chcesz zaoszczędzić czas, a zdalna stacja może nadawać w sposób ciągły, po wykonaniu czynności zgrubne ogólne namierzanie kierunkowe, możesz nawet po prostu nadać zdalnej stacji (używając trybu stałej mocy stałej częstotliwości; sugerowałbym ciągłą nośną w trybie CW, technicznie N0N), a następnie stopniowo dążyć do najsilniejszego odbieranego sygnału. Kiedy skończysz, zamień role tak, aby stacja odbiorcza stała się stacją nadawczą i wykonaj cały proces od nowa. Wszystko, czego potrzebujesz, to niezawodny sposób mierzenia siły odbieranego sygnału z wystarczającą precyzją.